ZAWIŚĆ
Z braku zrozumienia istoty sedna
W mądrości pycha i rozgoryczenie
Od i przyczyna może być tylko jedna
Pokora słowa i zadośćuczynienie

W marazmie tkwiąca nicość pustka i gniew
Buntem ogarnięta twa dobroć nieznana
Nawet nie próbujesz przesiać ziarna od plew
Wkurza Cię wszystko i jesteś zagniewana

Z góry przesądzasz o losach człowieka
I wyrok skazujący żeś mu nadała
Gdyż on temperament miał jak rwąca rzeka
Odwagi Ci zabrakło Ty się go bałaś

W dyskusji twojej odwagi Ci nie brak
Oręż potężną przeciw mnie wytoczyłaś
Ironią zamieniłaś piękny statek we wrak
Z dobroci mojej szczerze sobie kpiłaś

Nie mnie sądy dokonać tutaj trzeba
Ni kłótni wszczynać bo sprawa to błaha jest
Niech bobry Bóg przychyli Ci trochę nieba
On wszystkim wybacza Ciebie stać na ten gest